قسمت اول- خونه

صدای محو و بلندی زیر دوش به گوش می رسه.. گوش می سپرم.. صدای مناست. باید از مدرسه برگشته باشه.

از حمام که میام بیرون هنوز با صدای بلند داره حرف می زنه. می گم چه خبره؟ با حرص و عصبانیت حرف می زنه. کمی آروم می شه، ساکت می شه و روی مبل می شینه و انگار تجدید قوا می کنه. حرف جدیدی یادش میاد و دوباره با هیجان شروع می کنه..
معلم پرورشی امروز همه را به صف کرده. از مقنعه و مانتوها ایراد گرفته و تا شنبه فرصت داده برای رفع نواقص!
همه را ردیف کرده و مقنعه ها را اندازه گرفته. باید تا زیر سینه می رسیده. به منا و خیلی های دیگه گفته از هدبند باید استفاده کنید.
از مانتوی منا هم ایراد گرفته چون مانتوی گشادش شکل کیسه نبوده، چون اندکی انحنا داشته..
اشک توی چشماش جمع شده، می گم بی خیالش دختر. اینکه ارزش حرص خوردن نداره. می گه ناظم که هیچ کاره ست. هر چی ازش می پرسی، می گه برو به اون بگو. همه از معلم پرورشی حساب می برن! آخه معلم پرورشی چه کاره ی مدرسه ست؟!
می گم هر چی بیشتر اهمیت بدی، این آدم بزرگتر می شه. بی خیال باش. هر چی گفت حرص نخور، این قیافه را که به خودت بگیری فکر می کنه خیلی مهمه و قدرت داره.
سکوت می کنه.. کمی بعد انگار دوباره یادش اومده، می گه اونایی که ابروهاشون را برداشتن و وارد مدرسه که می شن، مقنعه را می کشن جلو، اشکال نداره ولی منکه همین جوری میرم و میام باید هدبند بزنم؟!
من مدرسه نمی رم.. معلم پرورشی می گه حالا شانس آوردید پرونده تون را ندادیم دستتون! می گه رفتم اداره و گفتم دارم تذکر می دم بهشون، گفتن پروندشون را بدید بهشون خانوم..
روی مبل جابجا می شه و می گه الهی بمیره زنه.. می گم منا پرونده ات را خواست بده، لبخند بزن و تشکر هم کن ازش!
ولی هیچ کدوم از حرفها آرومش نمی کنه..