مهرواژ

موقع اومدن انقدر حالم بد بود که بارها تصمیم گرفتم اومدنم را به تأخیر بندازم.. با اشک جرعه جرعه چایم را سر کشیدم و به وسایلم نظم دادم و سعی کردم فقط چیزهای ضروری که تا موقع انتخاب واحد بهش نیاز دارم را همراهم بیارم.. قرار بود صبح زود حرکت کنیم، مامان نهار منتظر بود.. ولی به زور تونستم از رختخواب جدا شم و نزدیکای ظهر از خونه زدیم بیرون..
قرار بود پنج شنبه که امتحانا تمام شد، جمعه با بچه های دانشگاه و دو تا از استادا بریم خارج از شهر، شنبه و یکشنبه به عمه و دخترعمو سر بزنیم و بعد بریم خونه.. ولی با وضعی که برای بابا پیش اومد باید زودتر بر می گشتم خونه..
غروب که رسیدیم و تو بغل مامان جا گرفتم، تمام دردهام تمام شد.. چه حس خوبی داره خونه..
از ساعت 8 صبح تا 8 و نیم شب ساعت کاری امروزم بود!! عاشورا در مرخصی خواهم بود و گفتن می تونم تا هر وقت که خواستم بخوابم!
بعدازظهر بابا را بردیم دکتر و گفت خوشبختانه لخته ی خون از بین رفته و چشمش را باز کرد ولی باید خیلی مواظب باشه و هوای چشمش را داشته باشه. تا اطلاع ثانوی هم بنده در نقش راننده انجام وظیفه خواهم نمود..
فعلاً تو مسیرها با بابا دچار اختلاف نظر شدیم. می گه ثابت کردی هنوز بچه ی اینجا نیستی! می گه بریم فلان جا و بعد می گه چرا از این مسیر؟ از فلان جا می تونستی بری! می گم پدر من مهم اینه که برسی به مقصد که من می رسونمت، چه فرقی می کنه حالا؟!
بعد از چند ماه شروع کردم به کتاب خوندن.. حس خوبی داره، دلم تنگ شده بود...

پ.ن: الان این خبر را خوندم.. نمی دونم چی باید گفت و چه کار می شه کرد؟! حالم گرفته شد..

پ.ن2: پرستو نوشته آزاد شدن و این خبر خوبیه..