همین نزدیکی

تربیت بدنی 1 را ترم پیش گرفته بودیم ولی کلاس تشکیل نشد.. شهریه اش ماند برای این ترم. یک کلاس در سالن و 4 تای دیگر در استخر.. که سالن هم کنسل شد و حق انتخاب هم تعطیل و همه پیش به سوی استخر.
جلسه ی سوم کلاسی که دیروز تشکیل شد مربی بچه ها را فرستاد عمق 3 متری..
فاطمه می گه لبه ی سیمانی استخر از دستم در رفت. یادمه داشتم می رفتم زیر آب و صدای جیغ بچه ها را یه لحظه شنیدم و دیگه هیچی.. فقط می دونم حس کردم دارم می میرم ولی باورم نمی شد.. و هیچی یادم نمیاد تا وقتی که به هوش اومدم..
بچه های دیگه هر کدوم خودشون را به یه گوشه استخر آویزون کرده بودند که زیر آب نرن و از مربی خبری نبود.
منا پرید تو آب و فاطمه را آورد بالا و تازه مربی سر رسید..
ولی فکر نکنید مثلاً پرید تو آب اون موقع! مربی پریود بود.
دارم فکر می کنم به جون بی ارزش ماها که بستگی پیدا کرده به پریود بودن و نبودن مربی استخر! به نبودن ناجی.. به عدم احساس مسئولیت مربی که ول کرده و رفته.. به اینکه اگه بین این 20 نفر منا هم شنا بلد نبود مثل بقیه... یک واحد ناقابل تربیت بدنی چقدر ارزش داره که جون یک آدم را بگیره؟
یه حس بدی وجودم را پر کرده. آدمی که هر روز می دیدمش، شوخی می کردیم، سر به سر هم می ذاشتیم، می خندیدیم...
خدایا شکرت که سالمه..