خونه ی من

يه حس تعلق و مالكيت.. چيزی كه از حالت موقت و گذرا درت میاره. با اینكه فقط سه ماه فرصت موندن داری ولی باز اینجا مال توست. چه یك روز باشی، چه یك سال.. می تونی ریه هات را پر از هوای آشنا كنی و ذخیره كنی برای تمام روزهایی كه دور از خونه هستی.. چشمهات چیزی را از نظر دور نكنن و این تصویرها را نگه داری برای وقتی كه مجبوری بری.

اینجا مال منه! مال خود خودم. با آدمهایی كه اگرچه نمی شناسیشون و از كنار هم می گذریم ولی آشنان. همه چیز آشناست. آدمها، خیابونها، مغازه ها، صداها، تصویرها، كوهها.. و كوههایی كه اینجا دور نیستن، خاكستری نیستن، همیشه پشت هاله ای از مه گم نشدن.. و می شه لمشون كنی و از رنگ سبزشون سرشار بشی..

اینجا مال منه! .. آدمها، كوچه ها، خیابونها، خونه ها.. با همه ی بدیها و خوبی هاش جزئی از منه.. و همه چیز بوی خوب ٍ آشنایی داره..

 

منكه به اسم يكی دیگه اینجا را آپ نكردم!!